این فوتبالیست خوش‌تکنیک همچنین در مورد اتهام تبانی او، مغانلو و احمدزاده با پرسپولیس اظهار نظر کرده و به یک سوال ذهن همه اهالی فوتبال پاسخ داده: چرا با پیوستن به استقلال تبدیل به یاغی جدید فوتبال ایران نشد؟

من زمانی که آقای دایی سرمربی پرسپولیس بود با فولاد به این تیم گل زدم و در ادامه هم گل نداشتم اما پاس گل داشتم. این هم پاس گل بعدی بود که شرایط ما را برای ادامه بازی با پرسپولیس بهتر کرد.

پرسپولیس و سپاهان رقبای کینه ای هستند. به اعتقاد من استقلال و پرسپولیس رقبای سنتی هستند و پرسپولیس و سپاهان رقبای کینه ای هستند که معمولا بازی هایشان دچار جنجال شده و رابطه خیلی خوبی ندارند. در فوتبال دنیا این مسائل وجود دارد اما در فوتبال ما بیش از حد و بی پروا است و متاسفانه گاهی هم باعث اتفاقات بد شده است که من به شخصه نمی‌پسندم و مطمئنا فوتبالی ها و اکثریت جامعه هم نمی‌پسندند اما از بعد فوتبالی جذاب است. من هم از روز اول که آمدم، عقبه پرسپولیسی داشتم و یک مسئله ای که همیشه من را ناراحت کرده و ذهنم را درگیر کرده، این است که وقتی بازیکنی از یک تیمی به تیم دیگری می‌آید هواداران بحث با شرافت و با غیرت بازی کردن مقابل تیم سابق را به راه می‌اندازند که به نظر من مسخره است. این را مستقیم و رک می‌گویم؛ هر کسی که اعتقاد دارد یک بازیکن به این دلیل که یک دوره ای در تیمی بوده، مقابل آن تیم کم کاری می‌کند، از نظر من هیچ چیز از فوتبال نمی‌فهمد. هیچ فوتبالیستی این کار را نمی‌کند. شاید در مواقعی بخاطر فشار و جوی که اغلب با همین صحبت ها وارد می‌شود بازیکن نتواند به صورت کامل و صد در صدی وارد بازی شود و تمرکز داشته باشد اما هیچ بازیکنی امکان ندارد کم کاری کند.

هفته اولی که من به سپاهان آمدم تعدادی از هواداران پر و پا قرص سپاهان حساسیت هایی نسبت به پیج من و عکس هایم با پرسپولیس داشتند و می‌گفتند این عکس ها باید پاک شود اما خیلی محترمانه و راحت گفتم اولا صفحه مجازی من شخصی است، دوما اینها آرشیوی از خاطرات من از گذشته تا به حال است و سوما اگر من این کار را انجام بدهم، مطمئنا چهار روز دیگر هم از تیم شما جدا می‌شوم و این اتفاق رخ می‌دهد و در آن صورت من این احترام و اهمیت را به شما هم نداشتم. آنها هم تا حدودی توجیه شدند و آخرین صحبتم هم با آنها این بود که اجازه بدهید اینکه من چقدر دلم می‌خواهد برای تیم شما بازی کنم و تیمم موفق باشد را در زمین نشان بدهم و دو سه هفته بعد هم هواداران واقعی سپاهان متوجه این شدند که من با تمام وجود برای موفقیت سپاهان و خوشحالی هواداران تلاش می‌کنم. در این دو سال و نیمی که من در سپاهان بودم اکثر هواداران واقعی سپاهان متوجه شدند که من تمام تلاشم را کردم. به هر حال ایرادات فنی بوده اما هیچوقت این مسئله نبوده که نخواهم تمام وجودم را برای تیمم بگذارم و آنها هم درک کردند. عده ای هم بودند که فقط مجازی و دنبال حرف و حدیث بودند و هنوز هم هستند. اما باز هم تاکید می‌کنم هیچ اهمیتی ندارند و خیلی راحت از ذهنم پاک می‌کنم و در فضای مجازی هم خیلی راحت با یک دکمه بلاک می‌توانم پاک کنم. هواداران واقعی سپاهان همیشه و حتی در روزهای بد از من حمایت کرده‌اند و از آنها ممنونم. تا روزی هم که در باشگاه باشم با تمام وجود برای سربلندی‌شان تلاش می‌کنم.

مسئله ثابت کردن زمانی درست است که به فرض آقای کالدرونی که من را نخواست هنوز مربی پرسپولیس باشد شاید من دوست داشتم مستقیما بگویم شما دچار اشتباه شدی و من توانایی دارم؛ هر چند که مربیگری سلیقه ای است و اگر یک بازیکن توانایی هم داشته باشد ممکن است مربی اعتقادی به او نداشته باشد. اما الان بحث ثابت کردن خودم برایم وجود ندارد چون اولا مربی ای که من را نخواسته آنجا نیست و دوما اینکه به قدری تجربه کسب کرده‌ام که نیازی ندارم خودم را ثابت کنم. در این موقعیت فقط دوست دارم بهترین عملکردم را داشته باشم و موفقیت تیمم را ببینم و چیزی که از من می‌خواهند را انجام بدهم. اگر توانسته باشم این کار را انجام بدهم برایم کفایت می‌کند و سایر مسائل برایم اهمیتی ندارد.

اگر بخواهم صادقانه بگویم قطعا ناکامی بود. چون زمانی هست که شما با خودت می‌گویی من حق و توانایی ام همین است و الان هم که شانس دارم دوم شوم جایگاه بدی نیست ولی در حال حاضر وقتی شرایط فنی، کیفیتی، بازیکن، کادرفنی، مدیریتی، حمایتی و ... را کنار هم بگذاریم از نظر خود من ناکامی بوده است به این دلیل که ما می‌توانستیم خیلی بهتر از این باشیم و قهرمانی کسب کنیم و فقط قهرمانی می‌توانست چیزی باشد که شایسته این تیم بوده است.

متاسفانه اتفاقات زیادی افتاد و من خودم بخش زیادی از این ناکامی را بدشانسی ها می‌دانم. اما باز هم مستقيما به شانس اعتقاد ندارم؛ ما در بعضی بازی ها تلاش زیادی می‌کردیم و موقعیت های زیادی ایجاد می‌کردیم اما توپ ها گل نمی‌شد و می‌توانیم بگوییم بدشانسی بود ولی گاهی هم اشتباهات زیادی داشتیم که در کل مجموعه بوده است و اگر هر کدام از این اشتباهات نبود یا کمتر بود، خیلی بهتر نتیجه می‌گرفتیم و مطمئنا نمی‌گفتم ناکام بودیم و می‌توانستیم حداقل یک قهرمانی و حتی دو جام بگیریم. اما اشتباهاتی بود که متاسفانه اجازه نداد قهرمان شویم. شاید حتی پارسال هم ما این شانس را داشتیم که قهرمان شویم اما چون پارسال سال اولی بود که این مجموعه کنار هم بود و هم مدیریت و کادرفنی عوض شده بود و هم بازیکنان جدید آمده بودند، پارسال را می‌شود توجیه کرد اما امسال ما در کسب چیزی که می‌خواستیم ناکام بودیم.

به نظر من هر مربی یک سبک و اصول در بحث فنی و رفتاری دارد. یک مربی اعتقاد دارد از نظر رفتاری باید سفت و سخت و در چارچوب مشخص شده سرمربی و بازیکن رفتار کنی و یک مربی هم اعتقاد دارد شما باید راحت و صمیمی و نزدیک باشی. آقای نویدکیا از ابتدا سعی بر این داشتند که خیلی صمیمی و نزدیک و با رفاقت کار را جلو ببرند. یکی از مهم ترین دلایلش این بود که هم سن و سال‌شان نسبت به مربی های قبلی ما نزدیک تر بود و هم اینکه خودشان یک فوتبالیست دنیادیده و باتجربه بودند. با توجه به اینکه ایشان با مربی های زیادی کار کرده بود، شرایط مختلفی تجربه کرده بود و سال ها سابقه کاپیتانی سپاهان را داشت و جو و شرایط را هم می‌دانست، اعتقاد داشت رفاقت، نزدیکی و راحت بودن با بازیکن کمک می‌کند و از نظر من کمک هم کرد؛ شاید امسال نسبت به پارسال تغییراتی را حتی در بحث رفتاری ایجاد کردند ولی همه بچه های ما این را پذیرفته بودند که آقای نویدکیا ارتباط خوبی با ما دارد و این ارتباط تاثیر بسیار مثبتی در عملکرد ما دارد چون می‌توانستیم با ایشان صحبت کنیم، اگر ایرادی در بحث کاری‌مان می‌بینیم مطرح کنیم. اینکه اجازه صحبت کردن به ما می‌دادند خوب و درست بود.

یک زمانی شما تیم‌تان را برای قهرمانی می‌بندی و شرایط را فراهم می‌کنی اما به چیزی که می‌خواهید نمی‌رسید و احساس می‌کنید باید یک تغییری ایجاد کنید. اما سوال من این است حتی اگر قرار بود تغییر‌ی ایجاد شود، چه کسی می‌توانست بیاید و تغییری برای تیم ایجاد کند؟ چه کسی می‌توانست بهتر از آقای نویدکیا انجام بدهد؟ ایشان روزی هم که استعفا داد به همین دلیل بود که می‌گفت یک نفر بیاید و بیشتر به مجموعه کمک کند چون سپاهان را قلبا دوست دارد و سال ها با این تیم زندگی کرده است و دلش می‌خواست باشگاه و تیم موفق باشند و مردم شهر خوشحال باشند اما وقتی هم که دوباره برگشت گفت ادامه می‌دهم و سعی می‌کنم خودم شرایط را بهتر کنم و باشگاه هم این اعتقاد را داشت که آقای نویدکیا کارش را انجام داده و بازیکنان هم تلاش کردند اما به چیزی که می‌خواستند نرسیدند. شخص دیگری نبود که بتواند بیشتر به ما کمک کند.

ما از نیم فصل دوم فقط بازی اول‌مان را باختیم و بعد از آن تا الان باخت نداشتیم و نتایج نسبتا خوبی داشتیم و حتی در بازی هایی که مساوی کردیم، لیاقت برد داشتیم اما به نسبت شرایط در نیم فصل اول بهتر شدیم و حتی در بازی های آسیایی هم اگر بدشانسی هایمان نبود و داوران اذیت‌مان نمی‌کردند نتایج بهتری می‌گرفتیم. با شناختی که آقای نویدکیا از تیم پیدا کرده و با توجه به اینکه ایشان دومین سال سرمربیگری اش را گذرانده و سال آینده سال سوم است و تجربیات گذشته می‌تواند به ایشان کمک کند، من فکر می‌کنم اگر از تجربیات امسال به نحو احسن استفاده کنند می‌توانند بهتر نتیجه بگیرند. ایشان به قدری باهوش هستند که به خوبی از تجربیات استفاده کنند و سال آینده تیم بهتری داشته باشند.

من اعتقاد دارم هیچ فرد و مجموعه ای خود به خود و شانسی به چیزی نمی‌رسد. وقتی استقلال سه هفته قبل از پایان مسابقات قهرمان می‌شود و تا الان هم باختی نداشته، این مسئله شایستگی این تیم را نشان می‌دهد. این تیم شایسته قهرمانی بوده و من هم به باشگاه خوب استقلال و هواداران‌شان تبریک می‌گویم اما در کنار شایستگی هایی که داشتند، به این هم اعتقاد دارم که حداقل در مورد تیم خودمان اگر اشتباهات کمتری در مجموعه انجام می‌شد، با وجود بدشانسی ها باز هم می‌توانستیم قهرمان شویم. ولی الان هم که استقلال با این شرایط قهرمان شده، مطمئنا از نظر من شایستگی داشتند و نوش‌ جان‌شان. امیدوارم هواداران و بازیکنان‌شان لذت ببرند. من به خوبی می‌دانم که قهرمانی چقدر لذت بخش است و چقدر می‌تواند خستگی و فشار را از روی بازیکن بردارد.

ما که فوتبال بازی می‌کنیم اینطور نیستیم که از قبل چیزی را پیش بینی کنیم و تجربه این را داریم که هر چیزی می‌تواند تغییر کند و هر شرایطی ممکن است به وجود بیاید. هیچ چیزی برای ما قابل پیش بینی نبود و تمام تمرکز و تلاش‌مان را کردیم که خودمان قهرمان شویم اما متاسفانه این اتفاق نیفتاد. الان که استقلال قهرمان شد باید به این تیم و هواداران‌شان احترام گذاشت و تبریک گفت.

من باز هم می‌گویم اعتقاد دارم که هیچ فرد و مجموعه ای بدون لیاقت، کار و تلاش نمی‌تواند به چیزی برسد. همه کسانی که به صورت حرفه ای در فوتبال فعالیت می‌کنند می‌دانند که شما باید زحمت بکشی تا به چیزی برسی. شاید در مواقعی شرایطی به وجود بیاید و برای مثال در یک بازی سهوا و بدون غرض یک داور اشتباهی مرتکب شود و آن اشتباه تاثیری روی نتیجه یک بازی بگذارد و در ادامه این مسئله باعث قهرمانی یا عدم قهرمانی تیمی شود اما در مجموع وقتی تیمی می‌خواهد قهرمان شود باید زحمت بکشد و عوامل زیادی وجود دارند که در قهرمانی دخیل هستند. من در فولاد و پرسپولیس قهرمان شدم و این شرایط را دیدم و قاطعانه می‌گویم به نظر من به هیچ عنوان مسائلی که مطرح می‌شود درست نیست. الان که استقلال قهرمان شده هم با یک وزیر دیگر بوده؛ آیا همه باید بگویند چون این وزیر دوست داشت استقلال قهرمان شود این اتفاق افتاده؟ این یک نظر غیرحرفه ای و عامیانه در حد فضای مجازی است اما برای من که به صورت حرفه ای کار می‌کنم اینطور نیست چون شما با تمام تیم ها بازی رودررو انجام می‌دهی، تمام شرایط فنی را خودت می‌توانی رقم بزنی. قبل از اینکه تیمی قهرمان شود، شما با آن تیم بازی می‌کنی و می‌توانی ببری و اجازه ندهی آن تیم قهرمان شود. این بحث ها فقط در کشور ما وجود دارد اما من هیچ اعتقادی به آن ندارم.

تفاوتی ندارد. من الان بازیکن سپاهان هستم و در آینده هم با هر تیمی باشم، چه قهرمان شوم و چه نشوم‌ اعتقادم همین است. به نظر من این موضوع فقط یک موضوع مجازی و در حد حرف است و فقط باعث می‌شود فوتبال ما رو به آماتور شدن برود وگرنه به هیچ عنوان درست نیست و شاید تنها عاملی که می‌تواند مقداری در این بحث دخیل باشد اشتباهات داوری است که من با تمام وجود از داورها حمایت می‌کنم چون اگر دنیا به این اعتقاد نمی‌رسید که داور ها ممکن است اشتباه کنند، VAR را نمی‌آوردند. VAR را بیاورند و آن زمان همه چیز دست خود تیم ها است. اما به هر حال اشتباهات داوری حتی اگر تاثیرگذار هم باشند، اشتباه هستند و نمی‌توان آن را گردن وزیر و وکیل انداخت.

من هم نقدی درباره داوری دارم اما از آنها حمایت می‌کنم به این دلیل که VAR وجود ندارد که به آنها کمک کند. اگر بودن VAR ضروری نبود در همه دنیا این اتفاق نمی‌افتاد اما متاسفانه لیگ ما به قدری آماتور و معمولی است که از چیزهایی که باعث می‌شود یک فوتبال خوب انجام شود مثل زمین، توپ و VAR محروم هستیم و فقط بلدیم بگوییم وزیر و وکیل. فقط دنبال حاشیه هستیم و تا وقتی هم که دنبال این مسائل هستیم پیشرفت نمی‌کنیم اما نقد من به داورها این است که ما قبل از دو بازی اخیر لیگ، در آسیا بازی کردیم و وقتی شکل داوری های آنجا و قضاوت در برخوردهای معمولی را می‌بینیم متوجه می‌شویم داور های ما خیلی معمولی سوت می‌زنند و میزان زیادی از زمان بازی را با سوت های بسیار زیاد تلف می‌کنند که این از بالا رفتن کیفیت بازی ها جلوگیری می‌کند. همه دنیا تلاش می‌کنند تایم مفید بازی را بالا ببرند و یکی از عواملش همین است که داورها روی هر برخوردی سوت نمی‌زنند. در یکی از بازی های لیگ زمانی که یکی از داورانی که اسم نمی‌برم روی یک برخورد معمولی سوت زد و زمانی که من گفتم از شما بعید بود خیلی واضح گفت خودت که وضعیت فوتبال ما را می‌بینی... . وقتی با یک سوت معمولی نیمکت ها داد می‌زنند، شرایط طوری شده که انگار داور ها هم می‌خواهند همه تیم ها را راضی نگه دارند. خود داوران باید جسور تر باشند و اجازه بدهند بازی بیشتر در جریان باشد و برخوردها به سبک فوتبال دنیا نزدیک شود. در آسیا ما بعد از دو بازی متوجه شدیم داور برخوردهای معمولی را خطا نمی‌گيرد تا شانس برای گلزنی و بازی زیبا بالاتر برود.

در ابتدا به همه مردم، فدراسیون فوتبال و جامعه فوتبال صعود مقتدرانه و قوی را تبریک می‌گویم. در فوتبال ما به حدی حرف و حدیث و نطق ها زیاد است که بعد از بازی با کره که اولین باخت تیم ملی بعد از ۱۴-۱۵ بازی بود، دیدیم که چه هجمه هایی به سرمربی و بازیکنان تیم ملی وارد شده بود اما نتایج کاملا مشخص است تیم ملی با چه اقتداری به جام جهانی صعود کرد. مهم ترین مسئله این بود که تیم ملی از یک شرایط بسیار بد و ناامید کننده خارج شد و با اقتدار صعود کرد و حالا هم که صعود کرده به هیچ عنوان نمی‌توانیم بگوییم کدام گروه آسان است و کدام گروه سخت. مطمئنا بحث اسم و رسم هست اما هر تیمی که در جام جهانی حضور دارد تیم شایسته ای است. ما هم باید به شرایطی که داریم نگاه کنیم؛ مگر ما چه امکاناتی برای جام جهانی چیدیم که الان بگوییم شرایط خیلی خوبی داریم؟ همه تیم ها در جام جهانی بهترین هستند و همه بازی ها سخت است. گروه تیم ملی هم مطمئنا گروه دشواری است و برای اینکه تیم اقتدار داشته باشد باید هماهنگی و امکانات بهتری برای تیم ملی ایجاد شود تا این تیم هم‌ بتواند نتایج بهتری بگیرد و مردم را خوشحال کند.