نام گلاره ناظمی را این روزها می توان پرکلیک ترین اسم از  فوتبال ایران دانست. داور بین المللی فوتسال ایران که پس از موفقیت در تورنمنت های مختلف در سال های اخیر، در نهایت توانست خود را به رقابت‌های جام جهانی فوتسال آقایان برساند و در دیدار فینال این این دوره از مسابقات نیز به عنوان اولین داور زن در تاریخ که بازی فینال را قضاوت می کرد در کوبل داوری حضور داشته باشد. اتفاقی که افتخاری برای جامعه داوری فوتبال ایران در سطح دنیا محسوب می شود. به همین دلیل در اولین فرصتی که امکان داشت پای صحبتهای گلاره ناظمی نشستیم تا درباره این موفقیت و قضاوت های مختلف او صحبت کنیم.

قضاوت در جام جهانی را نمی توان با چیزی مقایسه کرد

رقابت‌های جام‌جهانی طبیعتاً در هر رشته ورزشی بالاترین کیفیت را به همراه دارد و جام جهانی فوتسال نیز از این قاعده مستثنا نیست. من در سالهای اخیر خوشبختانه توانستم در تورنمنت‌های معتبر و بزرگی سوت بزنم، اما چه من و چه تمامی داورانی که در رقابت های جام جهانی حضور داشتند متوجه جذابیت این بازی ها و لذت قضاوت در آن بودیم و این یعنی ابدا امکان مقایسه این رقابت‌ها با هیچ تورنمنتی وجود ندارد. به هر حال قضاوت در جام جهانی افتخار بزرگی بود که به لطف خداوند نصیب من هم شد افتخاری که سالها برای رسیدن به آن تلاش کردم. هیچ‌کس تمرینات، سختی‌ها و مرارت‌های داوران را نمی‌بیند. هیچ‌کس نمی‌داند داوران در چه وضعیت و امکاناتی تمرین می‌کنند. همه این‌ها، مشکلاتش برای داوران زن بیشتر است چون نیاز به شرایط خاص‌تری هست. اما همه مشکلات را به جان می‌خریم تا کاری را انجام دهیم که دوستش داریم.

تبلیغات

سین شاپ تضمین بهترین قیمت گوشی های سامسونگ و شیائومی در ایران

حتی پس از فینال جام جهانی هم انگیزه های برای داوری دارم

طبیعتا حضور در رقابت‌های جام جهانی می تواند بزرگترین افتخار برای یک داور باشد. در این باره برخی از دوستان می پرسند که پس از رسیدن به سقف داوری آیا باز هم انگیزه برای ادامه فعالیت در این رشته برای ما وجود دارد یا خیر که در این باره باید شاید به تمام آرزوهایم در داوری رسیده باشم اما همچنان برای قضاوت انگیزه دارم و از داوری لذت می برم. مثل این است که از بهترین بازیکن جهان بپرسید که شما شهرت و پول به اندازه کافی دارید، ولی چطور هم‌چنان در همان سطح اول می‌مانید؟ این‌ها به انگیزه‌ی آدم‌ها، هدف آدم‌ها و شرایطی که برای خودشان می‌سازند بستگی دارد. داوری برای من تمام نمی‌شود و ذهن من درگیر ارتقای داوری خودم و جامعه داوری است.

من هم به مانند هر داور دیگری که وارد کار حرفه ای می شود و تلاش خود را به کار می‌گیرد تا بتواند جز بهترین ها باشد، از وقتی که وارد فوتسال شدم تا زمانی که وارد لیست بین المللی شدم و سال به سال حضور در رقابت های معتبر بین‌المللی را از سر گذراندم، لحظه ای از تلاش دست برنداشتم تا به هدف نهایی برسم. این هم بگویم مشکل همیشه هست، چه در ایرن و چه خارج از ایران، یاد گرفتم هر روز با عملکردم ثابت کنم که حقم حضور در این جایگاه است. در حقیقت به گذشته که نگاه می‌کنم، خودم می‌فهمم چقدر قوی شدم و چه پستی و بلندی‌هایی را پشت‌سر گذاشتم تا امروز به اینجا رسیدم.

پس از هر تورنمنت تلاشم بیشتر می شد

پیش از این در رقابت‌های فراوانی همچون المپیک، جام ملت های آسیا، جام ملت‌های اروپا، جام باشگاههای جهان و... به میدان رفتم و به لطف خدا در سه سال اخیر در بین داوران معتبر دنیا حاضر شدم، میدانستم برای رسیدن به هدف نهایی باید تمریناتم را سخت تر کنم تا به جام جهانی برسم.

فکر می‌کردم نایب فدراسیون را زودتر از همه ببینم اما...

خوشحالم و ممنونم از کسانی که به استقبال من آمدند، از حضور خانواده ام طبیعتاً اطمینان داشتم، اما برخی از دوستان، پیشکسوتان و مسئولان همچون آقای امیرحسین خسروی، معاون دبیرکل محترم که به نمایندگی از آقای کامرانی فر که تهران تشریف نداشتند، حضور داشتند، خانم فهیمی و آقای شاهمرادی هم به نمایندگی از کمیته و دپارتمان داوری زحمت کشیدند، تعدادی از پیشکسوتان داوری مانند آقایان عرض پیما و رسول فروغی که همیشه لطف داشتند و استاد محمود رفیعی هم که سال ها برای داوری زحمت کشیدند و البته بنده در کنار ایشان به غیر از داوری، اخلاق هم آموختم تشریف داشتند که از دیدن ایشان بسیار خوشحال شدم.

آقای شاهمرادی و  سرکار خانم فهیمی که زحمت کشیدند و از کمیته داوران آمدند یا حضور چند پیشکسوت داوری مانند آقای عرض پیما که به من لطف داشتند. در سوی دیگر آقای کامرانی فر که تهران تشریف نداشتند،  آقای امیر خسروی به عنوان معاون دبیرکل به جای ایشان در سالن حضور پیدا کردند. در کنار این دوستان، آقای محمود رفیعی هم حضور یافتند که سالها برای داوری ایران زحمت کشیدند و البته بنده در کنار ایشان به غیر از داوری، اخلاق هم آموختم و از دیدن ایشان بسیار خوشحال شدم. البته نکته عجیبی هم وجود داشت و آن هم اینکه هر چی سر چرخاندم اثری از نایب رییس فدراسیون در فوتبال بانوان را ندیدم در حالی که انتظار داشتم او را اول از همه ببینم.

اتفاق مبارکی که برای اولین بار در فدراسیون افتاد

قبل از رقابت‌های جام‌جهانی، آقای عزیزی خادم، رئیس فدراسیون به همراه آقای کامرانی فر، دبیر کل فدراسیون، بنده و آقای محرابی افشار را دعوت کردند و در همان جلسه به ما گفتند هر چیزی که لازم است تا بتوانیم با آمادگی کامل وارد رقابت ها شویم به ایشان بگویم تا به قولی کم و کسری ها در این باره جبران شود. این اولین بار بود که این رفتار را در فدراسیون فوتبال می دیدم، اتفاق بسیار خوب و مبارکی که نشان می داد این فدراسیون تصمیم دارد نسبت به فدراسیونهای قبل متفاوت باشد و این تفاوت را در نگاه به جامعه داوری میتوان لمس کرد، نمونه‌ش می‌توان به رشد ۴۰۰درصدی حقوق داوران در همه رده‌ها اشاره کرد و یا غربال داوری برای لیگ‌ها. حتی رئیس فدراسیون به لیتوانی هم آمد و در آنجا هم ازم حمایت کرد که متاسفانه به دلیل عزادار شدن ایشان، زودتر به ایران بازگشتند.

به خودم گفتم باید بهترین داوری ام را در این بازی به نمایش بگذارم

طبیعی است که در بازی های جام جهانی هم مثل هر تورنمنت دیگه مسابقاتی حساس وجود دارد که شما باید آن را قضاوت کنید، از آن دسته بازی هایی که وقتی پا به میدان می گذارید، تعداد زیاد تماشاگران و جو حضور آنها به شدت آدم را جذب می کند. این حس را من برای اولین بار در المپیک تجربه کرده بودم از آن بازی هایی که هم لذت دارد و هم احساس عجیبی در آدم به وجود می آورد. آنجا هم یکی از بازی هایی که قضاوت کردم برای تیم میزبان بود. دیداری که البته با شکست میزبان به پایان رسید، اما حتی یک حاشیه کوچک هم در آن به وجود نیامد. دیدار سنگینی بود که پیش از بازی به خودم گفتم باید بهترین فرم داوری ام را با سال ها تجربه به نمایش بگذارم و خداراشکر، موفق شدم قضاوت خوبی یه نمایش بگذارم.

هر داور براساس توانمندی خود می توانست تا پایان درجام جهانی بماند

در اولین روز بازی های جام جهانی، جلسه ای با حضور آقای کولینا و بوساکا برگزار شد و ماسیمو بوساکا در آن جلسه به ما گفت که هرگز دنبال نمایش نیستند و نمی خواهند با داوری خانم ها شو به راه بیندازند. او گفت تمامی داوران نمی توانند تا پایان این رقابت ها حضور داشته باشند. به هرحال هرچه به پیش می رویم تعداد مسابقات کمتر می شود و بنابراین طبیعی است که تعداد داوران هم کم شود. حالا که داوران خانم در این رقابت ها برای اولین بار قضاوت می کنند برای ما الزامی به وجود نمی آورد که تعداد داوران مرد و زن را به مساوات تا پایان بازی‌ها نگه داریم. هرکسی با توجه به توانمندی می تواند برای قضاوت در این بازی ها پیشرفت کند و مطمئن باشید برای ما هم قطعا توانمندی داوران مهم است نه جنسیت آنها.

دختران ایرانی نیازی به ترحم ندارند

اجازه بدهید نکته‌ای را برایتان بگویم. همه‌ی تلاشم این است که ثابت کنم دختران و زنان ایرانی لایق بهترین‌ها برای پذیرش مسئولیت هستند. آن‌ها نیازی به ترحم ندارند، فقط میخواهیم شرایط برابر داشته باشیم. شرایط برابر یعنی فضایی فراهم شود که استعدادها شکوفا شود و سدی برای پژمرده‌شدن استعدادها وجود تداشته باشد. یعنی بها دادن و مسئولیت سپردن. ما باید این روند را درست کنیم. نیاز به پشتوانه‌سازی داریم و پیشنهادم این است همچنان که فدراسیون برای زنان و مردان درفوتبال، استعدادیابی می‌گذارد، در بخش داوران هم برنانه‌ریزی شود که داوران آینده را از امروز بسازیم.

اتفاق جالبی که در روز اول برای من افتاد

اتفاق جالبی برای من در روزهای ابتدایی حضورم در لیتوانی افتاد و آن هم حضور در کنار خانم فاطما سامورا به عنوان دبیرکل فیفا بود. ایشان که مسلمان هم هستند روز اول من را دعوت کردند در خلال حرف‌هایی که زدند از من تشکر کردند و گفتند که خیلی ها معتقد هستند که داوری برای خانم های مسلمان سخت تر از دیگر خانم هاست و به همین دلیل ارزش کار داوری یک زن مسلمان را بسیار بیشتر از داوران دیگر دانستند.

شک ندارم مادرم در آن لحظات در سالن بود

وقتی بازی پایانی هم برگزار شد و برای تقدیر به زمین آمدیم به سختی خودم را کنترل کردم. همه آن چیزی که آرزویم در داوری بود را دیدم و در آن لحظات فقط به این فکر میکردم که ای کاش مادرم هم در سالن بود. او اولین حامی من در داوری بود اما تا رسیدن به این افتخار، منتظر نماند. هر چند باید بگویم که تردید ندارم من را در آن لحظات می دید. او در کنار پدر و برادرم مهمترین آدمهای زندگی من هستند که دوست دارم همیشه در کنارم باشند.

در آخر می خواهم از همه کسانی که در این سال ها از من حمایت کردند تشکر کنم و امیدوارم جواب حمایت هایشان را داده باشم. همانطور که گفتم خانواده ام در کنار دوستان و همکارانم هیچوقت دست از حمایت من نکشیدند و البته در این میان بی انصافی است اگر از رسانه ها تشکر نکنم. رسانه های مختلف در این سال ها من را پوشش دادند و حالا می خواهم از همه آنها ممنون باشم.