ناصر مسعودی خواننده برجسته آواز گیلکی، چهره ماندگار موسیقی فولکلور ایران و صاحب صدایی که آن را «مخمل آبی» می‌نامیدند، امروز پنجشنبه ششم آذر چشم از جهان فرو بست و جامعه فرهنگ و هنر ایران را مغموم کرد.
ناصر مسعودی خواننده بزرگ و مردمی گیلان و ایران، متولد ۵ فروردین ۱۳۱۴ در محله صیقلان رشت بود که پس از چند ماه بیماری و بر اثر کهولت سن درگذشت؛ مسعودی که بیش از هفت دهه از عمر خود را وقف پاسداشت موسیقی گیلان کرد، با آثاری چون اسب سفید، خوشه برنج، تی عید ترا مبارک، گل شقایق، آب‌طلا، گول لاله ول بیگفته و ده‌ها ترانه ماندگار، هویت گیلان را در سراسر ایران و جهان طنین‌انداز کرد. او بیش از ۲۰۰ ترانه فاخر در کارنامه هنری خود ثبت کرد و در کنار احمد عاشورپور و فریدون پوررضا، از سه چهره شاخص موسیقی فولکلور گیلان به شمار می‌رفت.
صدای مسعودی پرورش‌یافته مکتب موسیقیدانان نامداری چون علی‌اکبر شهنازی، محمودی‌خوانساری و احمد عبادی بود و منتقدان و پژوهشگران موسیقی، او را نماد وفاداری به ریشه‌ها و حق‌شناسی هنری می‌دانستند؛ هنرمندی که به گفته استادانش «اگر از استادی قطره‌ای آموخت، تا همیشه قدردان ماند.»
آواز گیلکی با صدای او نه تنها احیا، که جهانی شد؛ زنده یاد «تیمور گورگین» شاعر بیشتر آثار مسعودی، سال‌ها پیش در گفت و گو با خبرنگار ایرنا گفته بود: «آوای گیلکی را ناصر مسعودی در جهان گسترد؛ شعرهای من با حنجره او جان گرفته‌اند.»
مسعودی پس از انقلاب، مانند بسیاری از هنرمندان دیگر، بیش از یک دهه را در عسرت گذراند تا آنکه با خواندن تیتراژ سریال «کوچک جنگلی» در نیمه دوم دهه ۱۳۶۰، دوباره صدای مخملی‌اش در خانه‌های مردم طنین‌انداز شد. او از نخستین چهره‌های موسیقی مقیم ایران بود که پس از انقلاب در خارج از کشور کنسرت‌هایی برگزار کرد. پس از آن تا دهه ۱۳۹۰ چند آلبوم ماندگار منتشر کرد که آلبوم «حالا چرا»، با همکاری مسعود لاهیجی و مجید درخشانی، در جشنواره «موسیقی ما» جایزه بهترین آلبوم موسیقی سنتی سال را نصیب او ساخت. او طی این سالیان در کشورهای متعدد به اجرای برنامه پرداخت که آخرین آن‌ها با همراهی سپیده رییس‌سادات در کانادا و اروپا بود.
نخستین کنسرت پس از انقلاب او در ایران، در ابتدای دهه ۸۰ در تالار وحدت و با همراهی ارکستر ملی ایران به رهبری فرهاد فخرالدینی بود. بعدها این هنرمند اصالتا گیلانی در سال ۱۳۹۵، پس از چند دهه دوری از صحنه، برای نخستین بار در زادگاهش رشت کنسرت بزرگی برگزار کرد که با استقبال گسترده مردم روبه‌رو شد.
از مشهورترین آثار مسعودی پیش از انقلاب می‌توان به «بنفشه‌گول»، «دیوانه‌ام»، «الله تی‌تی»، «نفرین بر مستی»، «مسافر» و... اشاره کرد. همچنین آلبوم‌های «قلندر»، «پرچین»، «کوراشیم» و... از جمله آثار او پس از انقلاب به‌شمار می‌روند. مسعودی در سال ۱۳۴۲ با ناهید مهرنوش ازدواج کرد که حاصل این پیوند، دو دختر یک پسر است.
به گفته خانواده این هنرمند محل و نحوه برگزاری مراسم او به زودی اعلام خواهد شد.
استاد مسعودی تنها یک خواننده نبود؛ او خاطره جمعی یک اقلیم، تپش یک فرهنگ و صدای باران‌خورده شالیزارها بود؛ صدایی که مردم گیلان و ایران با آن سرزمینشان را در جهان می‌شناختند.
اکنون، در سوگ او، تنها آثاری که به جا مانده‌اند، با هر بار شنیده‌شدن، خاک گیلان را دوباره عطرآگین می‌کنند.